Pod ścianą milczenia.

Ściana
Indios Bravos

Mówię tylko do tych, którzy chcą mnie słuchać
Ci, którzy nie chcą nie obchodzą mnie
po co mam czas tracić na mówienie do ściany
ściana i tak zawsze swoje wie.x2

ktoś na ścianie wyrył hasło
ściana dobrze hasło zna
ściana cała jest tym hasłem
z dumą woła: oto ja

Mówię tylko do tych, którzy chcą mnie słuchać
Ci, którzy nie chcą nie obchodzą mnie
po co mam czas tracić na mówienie do ściany
ściana i tak zawsze swoje wie.

***

Zbudowałam wokół siebie ścianę milczenia, żeby chroniła mnie przed zmienną ludzką pogodą.
Ludzie zalewają słowami, potokami słów. Wyrzucają je z siebie jak fontannę. Chlapią językiem naokoło. Ściana milczenia dobrze jest zaizolowana. Wilgoć jej nie grozi.
Świstają w powietrzu zaciekłe argumenty, kotłują się myśli i racje. Chwytają wszelkie nieprzymocowane elementy i porywają w dal... Ściana milczenia trzyma się pewnie.
Biją gromy, ogłuszający ryk gniewnych słów. Pioruny trafiają w najwyższe, szumne drzewa, w niezaizolowane metalowe iglice na szczytach dachów, przenikają całą mocą i spalają na popiół albo burzą i niszczą... Ściana milczenia nie piętrzy się wysoko. Schowałam się za nią i przeczekuję burzę.
Oślepiająco-błyszczące słowa leją się na głowy w upalny dzień. Nie uciekniesz przed ich wyniosłością i żarem. Ale ściana milczenia rzuca przyjemny cień.
Czasem gwałtownie, z impetem, a czasem delikatnie, nieomal niedostrzegalnie, płatki słów zasypują cię centymetr po centymetrze. Byłeś sobą, miałeś własny kształt, teraz jesteś biało nieokreślony, przygnieciony stertą słów. Ściana milczenia zrzuca śnieg z siebie, odcinając się czarną surowością.
Dlaczego każesz mi wychodzić z gołą głową na ludzką niepogodę? Dlaczego mam porzucać bezpieczną ścianę? Pójdę, kiedy sama będę chciała. I wrócę.