Życie sens właśnie ma, gdy się idzie i gra!
Wspominałam już, że jestem drużynową warszawskich pathfindersów? A że jest tam piętnaścioro dzieci i ośmioro kadry? Pewnie tak, trąbię o pathfindersach gdzie się da, już chyba niektórzy (czyt. Rozum) mają tego dosyć i uważają, że się bawię jak dziecko. Nic podobnego. Chociaż momentami może to tak wyglądać ;)
Zamieszczam dawno wyczekiwane zdjęcia i relację z naszej partyzanckiej wyprawy drużynowej do lasu nieopodal Skierniewic.
Niedziela, 29 kwietnia
(to jest ta część wyprawy w której nie brałam udziału, gdyż wracałam z tournee na Śląsku)
"This is madness... No, this is pathfinder survival!!!"
Plan zakładał, że przyjeżdżamy około godziny 14 i wędrujemy do 18 do naszego obozowiska,które miało leżeć kilometry od stacji PKP... Ponieważ przyjechałam nieco inaczej, niż pozostała część drużyny, więc byłam na miejscu długo przed nimi. A oni wędrowali i wędrowali...
Dla ochłody zanurzali się z lubością w rzece... Mając w pamięci zalecenia z kartki, że nie będzie możliwości mycia.
Nareszcie drużyna w komplecie. Można ich porządnie przemusztrować, zagwizdać trzy razy, żeby się wszyscy zbiegli... Oj, trzy gwizdki stały się legendarne...
Jak już wszyscy ochłonęli po mękach podróży z plecakiem (co niektórzy z walizką na kółkach, czego nie zapomną chyba do końca życia, a na pewno ci, którzy musieli tę walizkę zamiast nich ciągnąć), odbyła się długa kolacja i wieczorne nabożeństwo w świetle gwiazd. Na zdjęciu Marek, odrobinę niewyraźny, bo nie wziął Rutinoscorbin.
Płonie ognisko i szumią knieje... Drużynowa jest wśród nas ;)
Pozostała część dnia, a raczej wieczoru, nie była odpowiednio naświetlona do robienia zdjęć, więc tylko wspomnę, że zagraliśmy w słynną grę "Wilki i myśliwi". Stąd narodziła się idea prześladującego gwizdka :P
Zasypiamy wokół ogniska, nad głową gwiazdy.
Poniedziałek, 30 kwietnia
Dzień zaczął się wyjątkowo wcześnie, bo już o 4 rano. Słońce i ptaki nie dały spać mieszczuchom przyzwyczajonym do upojnej miejskiej ciszy zalegającej zakorkowane ulice. Dzieci powstawały skoro świt, tylko zdeterminowana kadra bezskutecznie naciągała śpiwór na uszy aż do regulaminowej pobudki o 7 rano.
Szkolenie praktyczne tego dnia obejmowało znaki patrolowe. Po lesie rozbiegły się radosne grupy, zostawiając ślady z patyków i szyszek. To chwila wytchnienia dla kadry...
Stary niedźwiedź mocno śpi... my się go boimy, na palcach chodzimy, jak się zbudzi to zagwiżdże:P
Popołudnie było równie intensywne. Oczywiście rzeki ciąg dalszy (proszę zwrócić uwagę, że weszliśmy do wody w KWIETNIU!) i bitwa o flagę. Trochę leniwą strategię przyjęliśmy i przypominało to Sitzkrieg z czasów I wojny światowej lub zimną wojnę. No cóż, temperatura nie sprzyjała takim manewrom.
Leśna cisza sprzyja natomiast dobrym rozmyślaniom... Wieczorem czeka nas wspólne studium Biblii.
Mistrz kuchni: Marta, a menu dnia: zupa pomidorowa, jajecznica tofu i balaski, czyli ciasto chlebowe pieczone na kiju z masłem czosnkowym. Moją dietę diabli wzięli...
Ten moment, kiedy poziom żartów spada poniżej poziomu morza...
Wieczorne studium 7. rozdziału Ewangelii Mateusza było dla mnie odkrywcze. I mam cichą nadzieję, że dla pozostałych także.
I znowu lekcja astronomii przed snem.
Wtorek, 1 maja
Koniec survivalu... Noc była tym razem dłuższa. Andrzej, niczym starożytna westalka dzielnie pilnował ognia, aby nikt nie zmarzł.
A dla rozgrzewki poranne dżampki, czyli kadra wprowadza dyscyplinę.
Kaja, najmłodszy członek drużyny.
Na zakończenie wręczyliśmy panu Andrzejowi, gospodarzowi miejsca naszego biwakowania, książkę na pamiątkę. Za symboliczną stawkę 5 zł za noc mieliśmy do tego dostęp do wody pitnej. Taniej się chyba nie dało zorganizować ;)
Po dwóch dniach nauczyliśmy się odczytywać mapę ;)
Gra kolejowa: głuchy telefon. Zajęła dzieci na całe półtorej godziny.
Po powrocie jedyną słuszną czynnością było: wyszorować się i spać. I tak przez najbliższe 12 godzin...
Byle do czerwca... i następny biwak ;)
Komentarze