Trzeba wiedzieć kiedy ze sceny zejść...

Serce: Hej, jesteś? 

Rozum: Jestem, co tam?

Serce: Chciałam ci opowiedzieć, jak się to wszystko potoczyło...

Rozum: A z czym?

Serce: No, z drużyną. Pamiętasz, mówiłam ci, że zrezygnowałam z funkcji drużynowego. 

Rozum: No tak, pisałaś, że miałaś za dużo obowiązków jako zastępca komendanta, no i zespół zaczął być bardziej absorbujący. 

Serce: Tak właśnie. Moja prośba została rozpatrzona błyskawicznie, bo tego samego dnia na zebraniu i wybrano nową drużynową, Dominikę, moją dotychczasową przyboczną. Dzisiaj mieliśmy zbiórkę i po raz ostatni poprowadziłam ją jako drużynowa drużyny warszawskiej. Na końcowym apelu przekazałam Dominice insygnia: granatowy sznur drużynowego, naszywkę i gwizdek. Trochę szkoda mi tego zostawiać, ale widzę, że mój plan przekazywania od początku innym odpowiedzialności powiódł się znakomicie i ludzie radzą sobie dobrze, więc jestem spokojna o przyszłość drużyny :)

Rozum: No to fajnie :)

Serce: Ech, jakoś tak dziwnie, jeszcze to do mnie nie dociera, ze się tak skończyło...

Rozum: Straszne. Nie rób scen :P

Serce: Nie, to nie chodzi o robienie scen.

Rozum: Oj no wiem, mówię tylko, że ten sentymentalizm jest zbędny.

Serce: Tylko próbuję sobie jakoś wytłumaczyć, co właściwie zrobiłam, bo jednak trochę mi żal.

Rozum: A kto Ci każe całkiem się od tego izolować?

Serce: Izolować się to nie, bo jednak ciągle jestem tym zastępcą komendanta, więc jest co robić. Szkolenie dla drużynowych niedługo, zjazd ogólnopolski w marcu, obóz w lecie - ktoś to musi organizować.

Rozum: No to co robisz sceny? :P

Serce: No bo rok temu sama zwoływałam ludzi do założenia drużyny, a teraz się wycofuję...

Rozum: Trzeba było nie zaczynać - czy tak byłoby lepiej?

Serce: Nie no, wiadomo.

Rozum: No to widzisz. Dobra, ja uciekam do spania.