Magnez + B6

O magnezie niby wszyscy wiedzą, że trzeba go uzupełniać, ale często się zapomina. Dopiero jak odezwą się jakieś konkretne dolegliwości i zastanawiamy się, skąd się wzięły, wtedy zapala się lampka: aha, niedobór magnezu! No to trochę informacji do poczytania o magnezie.

Zapotrzebowanie na magnez u osób dorosłych wynosi 300-400 mg na dobę i chociaż w naturalnym środowisku bogato występuje w spożywanych przez człowieka pokarmach, jest go coraz mniej w wyniku nawożenia chemicznego gleby związkami zawierającymi potas oraz stosowania nadmiernej ilości konserwantów żywności. Inne przyczyny niedoboru magnezu to: nadużywanie alkoholu, picie kawy, stosowanie hormonalnych środków antykoncepcyjnych, stres, spożywanie nadmiernych ilości tłuszczów, niewydolność nerek.

Objawy niedoboru magnezu u człowieka

Magnez bierze udział w bardzo licznych procesach zachodzących w organizmie ludzkim, zakres objawów jego niedoboru jest więc bardzo szeroki.

• zwiększenie pobudliwości nerwowo-mięśniowej oraz osłabienia i nieprawidłowości pracy serca, czego efektem są:
• drgania jednej z powiek, czy też częściowo górnych warg

• bolesne skurcze łydek
• uczucia odrętwienia i mrowienia w kończynach
• objaw Raynauda
• wzmożone wypadanie włosów
• łamanie się paznokci
• próchnica zębów
• rozdrażnienia, lęki, stan zagubienia
• zespół niespokojnych nóg
• zaburzenie depresyjne
• trudności w koncentracji
• zaburzenia snu, nocne poty
• bóle głowy, mdłości
• nagłe zawroty głowy
• kołatanie serca, arytmii
• nadciśnienie
• miażdżyca
• biegunka
• nietolerancja glukozy, cukrzyca typu II
• kamica nerkowa
• bolesne miesiączkowanie
• rzucawka okołoporodowa,
• zatrucie ciążowe
• astma oskrzelowa
• migrena
• zespół metaboliczny

Suplementacja magnezem może mieć wiele korzystnych skutków dla zdrowia w tych schorzeniach i objawach.

Magnez a depresja

Istnieją uzasadnione podejrzenia iż niedobór magnezu w diecie może prowadzić do depresji. Poziom tego pierwiastka był istotnie mniejszy w płynie mózgowo-rdzeniowym osób z lekooporną depresją grożącą samobójstwem oraz pobranym od osób które popełniły samobójstwo. Poziom magnezu w mózgu nie jest skorelowany bezpośrednio z jego poziomem wsurowicy krwi. Jego nieinwazyjny pomiar w mózgu jest możliwy przy użyciu spektroskopii rezonansu magnetycznego P in vivo, gdyż przesunięcia chemiczne sygnałów atomu fosforu βnukleozydotrifosforanów można skorelować ze stężeniem wolnych jonów Mg²⁺. Zawartość magnezu w mózgu osób z lekooporną depresją była istotnie mniejsza niż u osób zdrowych. Metoda pomiaru poziomu magnezu w mózgu in vivo metodą MRI opublikowana została w roku 2008 i wymaga potwierdzenia w badaniach klinicznych.

Chlorek magnezu u osób z cukrzycą typu II i niedoborem magnezu już w niewielkich dawkach był tak skuteczny w leczeniu objawów depresyjnych, jak silny lek przeciwdepresyjny– imipramina. Opisywano przypadki, z których wynikało że suplementacja rozpuszczalną formą magnezu (4 x 125-300 mg jonów Mg²⁺ dziennie) może nawet w ciągu mniej niż 7 dni znieść objawy kliniczne depresji. Z niektórych badań wynika iż skuteczna terapia farmakologicznymi środkami przeciwdepresyjnymi przebiega ze wzrostem poziomu magnezu w organizmie

Magnez zażywałam zazwyczaj w czasie sesji, bo wtedy miałam tak wzmożony wysiłek umysłowy, że nie mogłam się dobrze skupić. W okresach jesienno-zimowych i wczesnowiosennych, kiedy jest też spadek formy i nastroju, magnez pomagał pozbyć się stanów przygnębienia. W ostatnim czasie też miałam stany przygnębienia i lęki oraz zaburzenia snu. Nie spotykało mnie to nigdy w lecie. Myślałam najpierw, że to jedynie psychiczna reakcja na przemęczenie i wystarczy się lepiej wysypiać, a wtedy przejdzie. Ale kiedy pojawiły się uporczywe myśli przed zaśnięciem, że lepiej byłoby następnego dnia się nie obudzić, podzieliłam się tym z rodziną, ci się zaniepokoili i Ola zasugerowała, że to jest objaw chorobowy. Wtedy przypomniałam sobie o magnezie. Zaczęłam go zażywać i myśli depresyjne ustąpiły.

Może to zabrzmi banalnie, ale to zdarzenie uświadomiło mi, że warto rozmawiać. Ja zazwyczaj kiedy mam spadek nastroju, zamykam się w sobie, staram się nie niepokoić nikogo swoim przygnębieniem i koncentruję się na pracy, żeby wysiłek wyparł złe myśli, ale jak się okazało, pracowałam intensywnie, a nic to nie pomagało. Dopiero kiedy podzieliłam się swoimi obawami, znalazło się rozwiązanie. 

Nie lekceważcie stanów przygnębienia. Może się wydawać, że to zwykła jesienna chandra i wystarczy zjeść coś dobrego albo obejrzeć dobrą komedię, ale być może jest to znak, że trzeba zadziałać farmakologicznie albo zacząć intensywne ćwiczenia fizyczne, które też przeciwdziałają stanom depresyjnym. Wszak w zdrowym ciele zdrowy duch :)